دانلودمقاله پروتکل

مقدمه
پروتکل اینترنت خط سری (SLIP) و پروتکل نقطه به نقطه (PPP) در میان پروتکل&zwnj های ICP/IP منحصر به فرد هستند زیرا عملکرد کامل لایه پیوند داده را در اختیار می&zwnj گذارند. سیستم&zwnj های که به یک LAn وصل می شوند برای کنترل اتصال واقعی به شبکه به یکی از پروتکلهای استاندارد لایه پیوند داده مثل اینترنت TokenRing وابسته&zwnj اند. دلیل آن این است که سیستم&zwnj ها معمولا از یک رسانه به صورت اشتراکی استفاده می کنند. پس باید یک مکانیزم MAC برای تنظیم دستیابی به ان وجود داشته باشد.
SLIP و PPP برای استفاده با مودم&zwnj ها و اتصالات مستقیم دیگر که نیازی به کنترل دستیابی به رسانه ندارند طراحی شده&zwnj اند. از آنجا که SLIP و PPP فقط دو سیستم را به هم وصل می کنند پروتکل&zwnj های نقطه به نقطه یا انتها نامیده می&zwnj شوند. در پشته پروتکل را تعریف می&zwnj کنند، غیر از لایه فیزیکی که به یک استاندارد سخت افزاری مثلا برای واسط درگاه سری RS &ndash 232 وابسته است که اتصال به مودم را در اختیار می&zwnj گذارد.
معمولا سیستم&zwnj ها ار SLIP یا PPP برای برقراری اتصال به انینترنت یا WAN استفاده می&zwnj کنند، چه به LAN وصل باشد و چه نباشند. تقریبا همه Pc های مستقل که برای دستیابی به انیترنت از مودم برای وصل شدن به یک ISP استفاده می&zwnj کنند این کار را با استفاده از یک اتصال PPP انجام می دهند هر چند برخی انواع سیستم&zwnj ها هنوز از SLIP استفاده می&zwnj کنند. LAn ها نیز در مسیریابهای خود برای وصل شدن به یک ISP و برقراری امکان دستیابی به اینترنت برای کل شبکه یا برای وصل شدن به یک LAn دیگر و تشکیل یک اتصال WAN از اتصالات SLIP یا PPP استفاده می کنند. هر چند این دو پروتکل تداعی کننده اتصالات مودم هستند، ولی فناوریهای دیگر لایه فیزیکی از جمله خطوط استیجاری ، ISDN ، رله فریم و TM هم می توانند از SLIP و PPP استفاده کنند.
SLIP و PPP پروتکل&zwnj های اتصال&zwnj گرا هستند که به ساده&zwnj ترینن بیان یک پیوند داده را بین دو سیستم برقرار می&zwnj سازند. آنها دیتاگرام&zwnj های IP را برای انتقال بین کامپیوترها کپسوله می&zwnj کنند، همان کاری که اترنت و Token Ring هم انجام می&zwnj دهندع ولی آنها از فریم خیلی ساده&zwnj تری استفاده می&zwnj کنند. دلیل ان این است که این پروتکل&zwnj ها مشکلات پروتکل&zwnj های LAn را ندارند. آنجا که پیوند فقط از یک اتصال بین دو ک تشکیل می&zwnj شود نیازی به مکانیزم&zwnj های کنترل دستیابی به رسانه&zwnj ای همچون CSMA /CD یا تبادل توکن نخواهد بود. همچنین در رابطه با آدرس&zwnj دهی بسته&zwnj ها به یک مقصد خاص مشکلی وجود ندارد، از آنجا که فقط دو کامپیوتر در اتصال شرکت دارند داده&zwnj ها فقط به یک جا می&zwnj توانند بروند.
SLIP
SLIP در اوایل دهه 1980 به عنوان ساده&zwnj ترین راه حل ممکن برای ارسال داده به روی اتصالات سرای ایجاد شد. هیچ استاندارد رسمی این پروتکل را تعریف نمی&zwnj کند، به خاطر این که چیز زیادی برای استاندارد کردن وجود ندارد و مشکلی در زمینه قابلیت همکاری وجود ندارد. اما در یکی از مستندات IETD تحت عنوان Nonstadard for Transmission of IP Datagrams over Serial Lines ( 1055 RFC) عملکرد این پروتکل تعریف شده است.
فریم SLIP خیلی ساده است. یک فیلد یک بایتی با مقدار هگزادسیمال c0 به عنوان مرز END عمل می کند، که به دنبال تمام دیتاگرام&zwnj های IP که به روی پیوند ارسال می&zwnj شوند می&zwnj آید. کاراکتر END به سیستم دریافت کننده اطلاع می&zwnj دهد بسته که هم اینک ارسال می شد به پایان رسیده است. بعضی از سیستم&zwnj ها پش از هر دیتاگرام IP هم یک کاراکتر END قرار می دهند. به این ترتیب اگر نویز خطی بین دیتاگرام&zwnj ها پیش بیاید سیستم دریافت کننده با آن مثل یک بسته رفتار می&zwnj کنند زیرا در دو طرف آن کاراکترهای END قرار گرفته&zwnj اند. آن گاه وقتی پروتکل&zwnj های لایه&zwnj های بالاتر سعی می&zwnj کنند که این بسته نویز را پردازش کنند می&zwnj فهمند که آشغال است و آن را دور می&zwnj ریزند.
شکل
اگر دیتاگرامی حاوی بایتی c0 باشد سیستم آن را پیش از ارسال به رشته دو بایتی db dc تغییر می&zwnj دهد بسته به اشتباه خاتمه نیابد. بایت db به کاراکتر ESC (escape) اشاره می&zwnj کند، که وقتی با کاراکتر دیگری جفتشود هدر خاصی را تامین کند. اگر دیتاگرام در قسمتی از داده خود حاوی یک کاراکتر ESC واقعی باشد سیستم پیش از ارسال رشته db dc را جایگزین آن می کند.
نکته: کاراکتر ESC تعریف می&zwnj شود معادل کاراکتر ESC اسکی نیست.
نقایص SLIP
پیاده&zwnj سازی SLIP به دلیل سادگی ان آسان است و سربار کمی را به ارسالات داده اضافه می&zwnj کند، ولی در ضمن فاقد ویژگیهایی است که می توانستند آن را به پروتکل مفیدتری تبدیل نمایند. مثلا SLIP این قابلیت را ندارد که آدرس IP هر سیستم را در اختیار سیستم دیگر بگذارد، و این بدان معنی است که هر دو سیستم باید با آدرس IP سیستم دیگر پیکگربندی شوند. همچنین SLIP هیچ راهی برای شناسایی پروتکلی کمه فریم آن را منتقل می&zwnj کند ندارد، این امر مانع از خطا را نیز ندارد، که پروتکل&zwnj های لایه شبکه (مثل IP و IPX) روی یک اتصال می&zwnj &zwnj شود.. SLIP قابلیتهای تشخیص یا خطا را نیز ندارد، که باعث می&zwnj شد این تکالیف به پروتکل&zwnj های لایه&zwnj های بالاتر سپرده شوند و در نتیجه تاخیر بیشتری نسبت به یک مکانیزم تشخیص خطای لایه پیوند داده حاصل شود.
SLIP فشرده (CSIP)
هنگامی که دو سیستم با استفاده از SLIP با هم ارتباط برقرار می&zwnj کنند بیشتر سربار کنترلی که پروتکل&zwnj های لایه&zwnj های شبکه و انتقال ایجاد می&zwnj کنند تکرار می شود، به خصوص در اتصالات TCP مثلا در هر دیتاگرام Ip، حاوی 64 بیت داده است که به آدرس&zwnj های IP سیستم&zwnj های مبدا و مقصد اختصاص داده می&zwnj شوند. اما از آنجا که فقط دو کامپیوتر روی شبکه هستند لزمی ندارد که این آدرس&zwnj ها در تمام بسته&zwnj ها تکرار شوند. در مدتی که اتصال SLIP برقرار است دو سیستم به مبادله صدها یا هزاران بسته می&zwnj پردازند که اطلاعات موجود در سرآیندهای پروتکل&zwnj های لایه&zwnj های شبکه و انتقال آنها مشابه است.
Compressing TCP / IP Headersfor Low- Speed SerialLinks RFC 1144 مکانیزمی را تعریف می کند که توسط آن سیستم&zwnj های شرکت کننده در یک اتصال SLIP بیشتر اطلاعات اضافی را از سرایندها حذف می&zwnj &zwnj کنند و سربار از 40 بایت به پنج بایت یا کمتر کاهش می&zwnj دهند. به این ترتیب کارایی اتصال به میزان قابل توجهی افزایش می یابد.
این نوع فشرده سازی سرآیند در بسیاری از پیاده&zwnj سازی های PPP نیز تحت عنوان فشرده&zwnj سازی سرآیند ون جکسون یافت می&zwnj شود، نامی که از مولف RFC 1144 گرفته شده است.

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله 35 صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید

لینک منبع و پست :http://campiran.ir/project-106723-%d8%af%d8%a7%d9%86%d9%84%d9%88%d8%af%d9%85%d9%82%d8%a7%d9%84%d9%87-%d9%be%d8%b1%d9%88%d8%aa%da%a9%d9%84/